آواژیک

دوست دارم دشمنم را زیراکه

به من فکر میکند

ومی اندیشد

و همه ذکرش این است که

چگونه می تواند مرا فنا کند

بتاراند ونابود کند

و نمی اندیشد یا نمی داند که

انتهای ماجرا این است که

اگر یاد گرفته باشم در همه داشته ها و نداشته هایم

بخشش را،ایثار و پرتوافشانی را

و اگر فرا گرفته باشم

عریانی و گریانی،عشق را و عاشقی کردن را

اگر همه دشتها و کوههارا

همه ده کوره های دیشب وامروز وفردا را

گذشته باشم من ترانه خوان

و مترنم باشم غزل زیبای

تویی وهمیشه بمان را

سرانجام و لاجرم به انتهای

هر چه بود وهست خواهم رسید

و در بیابانی خشک و برهوت،زخمی وفرتوت

تشنه و تنها رنج آلود

نیش خورده از هزار تیغ زهر آلود

پیش رویم تنه،خسته ،مرده بی جان درختی را

خواهم دید

شایداز انجیر شاید از توت

که آن را آراسته اند و مزین

زیبا و دلفریب به شکل یک صلیب

بی کم و کاست و می زنند مرا نهیب

هی ... همه عمر کرده عاشقی

داده فریب

مجنون ...سحار

ای بی خبر ای عیار

ای لا قید ای بی عار

ای همه هستی و مستی و مستوری ای مکار نا هشیار

تو را می کشیم و می کشیم بر نیزه به دار با تاجی از گل پر خار

و تو بر این خشکیده چوب

می شوی مصلوب

و مبادا که تا آخرین نفس سر بر تنه خشک و مرده اش بسایی که نشاید

و مبادا که هم نفس شوی با او

زیرا او

دوباره جان خواهد گرفت

سبز خواهد شد،رشد خواهد کرد و... عاشق

آری عاشق خواهد شد

و من نفسم را به باد خواهم داد

و باد می شود قاصدزندگی

و به آن خشکیده تر،مرده زنده

یاد خواهد داد و عشق خواهد ماند

و سرانجام ... نه سرانجامی در کار نخواهد بود

و من به این می اندیشم که دشمنم را چگونه دوست بدارم

حال که نه من خواهم ماند و نه دشمنی

نه

دشمنی در کار نیست

همچنانکه سرانجامی برای دشمنی

نه

استاد سعید بهروزی