شام آخر
لئوناردو داوینچی هنگام کشیدن تابلوی شام آخر دچار مشکل بزرگی شد:
می بایست نیکی را به شکل عیسی و بدی را به شکل یهودا، از یاران مسیح
که هنگام شام تصمیم گرفت به او خیانت کند، تصویر می کرد. کار را نیمه تمام
رها کرد تا مدلهای آرمانیش را پیدا کند.
روزی در یک مراسم همسرایی، تصویر کامل مسیح را در چهره ی یکی از آن
جوانان همسرا یافت. جوان را به کارگاهش دعوت کرد و از چهره اش اتود و
طرح هایی برداشت.
سه سال گذشت. تابلو ی شام آخر تقریبا" تمام شده بود؛ اما داوینچی هنوز برای
یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده بود. کاردینال مسئول کلیسا کم کم به او فشار می آورد
که نقاشی دیواری را زودتر تمام کند.نقاش پس از روزها جستجو، جوان شکسته و
ژنده پوش و مستی را در جوی آبی یافت. به زحمت از دستیارانش خواست او را تا
کلیسا بیاورند، چون دیگر فرصتی برای طرح برداشتن نداشت.
گدا را که درست نمی فهمید چه خبر است، به کلیسا آوردند: دستیاران نگه اش
داشتندو در همان وضع، داوینچی از خطوط بی تقوایی،گناه و خود پرستی که به
خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند،نسخه برداری کرد.
وقتی کارش تمام شد، گدا،که دیگر مستی کمی از سرش پریده بود، چشم هایش را
بازکرد و نقاشی پیش رویش را دید و با آمیزه ای از شگفتی و اندوه گفت:
((من این تابلو را قبلا" دیده ام!))
داوینچی با تعجب پرسید: ((کی؟))
- سه سال قبل، پیش از آنکه همه چیزم را از دست بدهم. موقعی که در یک گروه
همسرایی آواز می خواندم، زندگی پر رویایی داشتم و هنرمندی از من دعوت کرد
تا مدل نقاشی چهره ی عیسی شوم!!!
من آن خزان زده برگم که باغبان طبیعت برون فکنده مرا ز گلشن خویش به جرم چهره ی زردم